…heb ik er over gedaan om dit boek uit te lezen (wat vooral iets zegt over mijn slaapbehoefte van de afgelopen weken. Ik lees altijd voor ik ga slapen en kwam bij dit boek vaak niet verder dan, zeg, een vijftal pagina’s. En dat was dan een goede avond😂 Even voor de duidelijkheid: dat had dus echt nul komma nul te maken met het verhaal zelf. Dat nodigt juist uit om er onaangekondigd een dag of twee tussenuit te knijpen dan wel een paar avonden door te halen zodat je niet hoeft te stoppen met lezen.) en ik had er niet minder lang over willen doen.

Dit boek.

Vijf weken lang ben ik met Catherine Raven en haar vertaalster Henny Corver in de wildernis van Montana geweest. En dat leverde onder andere deze souvenirs op:

* ‘Hordes uitgehongerde wolken dromden samen aan beide uiteinden van mijn vallei en slokten als veelvraten watermoleculen op.’

* ‘Op het juiste moment, als haar stemming de stroming een wending geeft, laat ze het vlot gaan.’

* Hoe vaak in ons leven komen we erachter dat de bron van onze zorgen gewoon een ondoordachte grammaticale keuze is?’

* ‘Misschien had hij door vriendschap meer durf gekregen. Was dat misschien juist de bedoeling van vriendschap?’

* Het is knap lastig communiceren als onze tong ons een kant opstuurt en onze voeten ons een andere kant opvoeren.’

En dan zijn er nog Catherine’s ontelbare (en op veel momenten ook grappige) beschrijvingen van de natuur en de dieren die haar omgeven haar heen, ontroerende momenten van zelfreflectie en aanhalingen van de waanzinnige Antoine de Saint-Exupéry.

Het gevoel dat ik kreeg tijdens het lezen van dit boek doet me denken aan winterse dagen op Schiermonnikoog, waarbij je zo op het strand, in het bos en tussen de duinen ineens meer ruimte in je hoofd en je lijf lijkt te hebben, beter lijkt te kunnen ademen. Precies die uitwerking had ook dit boek op mij.

Doe met deze informatie wat je wilt.

Als je het boek maar leest😇