Ik wilde schrijven: ik durf het bijna niet te zeggen, maar dit boek ligt dus al anderhalf jaar ongelezen op mijn nachtkastje. En toen bedacht ik dat ik best wat boeken in mijn kast heb staan waarvan ik niet eens meer weet hoe lang ze al de status ‘Nog ongelezen’ (het woordje ‘nog’ is hier heel belangrijk) hebben. Maar sinds ik in Flow magazine de uitspraak van Plien van Albeda las, “Een boekenkast is een plan, een uitnodiging tot lezen. Er moeten dus boeken in staan die je nooit hebt gelezen.”, kijk ik daar heel anders naar. Hoe heerlijk, zo’n kast vol uitnodigingen. Ooit ga ik op ze in 😊

In april 2021 deed ik iets wat ik nog nooit eerder heb gedaan. Ik kocht een boek, wait for it…bij de Albert Heijn. Echt. In eerste instantie was het het omslag dat me volledig in z’n greep had, maar toen ik de opdracht las, was ik om. Het was ook precies het soort boek dat ik nodig had. We zaten midden in onze verhuizing (ik had net met mijn moeder de sporen van de vorige eigenaren uit ons nieuwe huis gesopt, gestofzuigd en gedweild) en dat soort evenementen vraagt om fijne boeken met een hoog wegdroomgehalte en als het even kan een gelukkig einde. Of in ieder geval iets wat…

Ik val maar meteen met de deur in huis: ik vond dit boek echt waanzinnig. En tegelijkertijd merk ik dat ik het lastig vind om ervan op te schrijven waar het tegen werkt en wat het bevordert. Dat heb ik vaker wanneer ik van een autobiografisch verhaal een literair medicijntje maak. Misschien schrijf ik wel allemaal dingen op die de schrijver nou niet per se zo had bedacht of bedoeld. En tegelijkertijd is precies dát ook de kracht van literatuur. Dus hier gaan we. Of hier ga ik, bedoel ik eigenlijk.

Ik heb het boek al even uit, maar het lukte me maar niet om het de juiste woorden (lees: de woorden die het verdient) te geven. En dit schrijf ik niet, omdat ik hoop dat Arjen Lubach meeleest om vervolgens direct de allergrootste groupie van de Taalapotheek te worden (alhoewel…). Bovendien ben ik volgens mij een behoorlijke spuit elf met het lezen van dit boek. Maar dat doet niets af aan het feit dat ik het heb verslonden, al vrij snel heimwee kreeg naar het moment waarop ik het voor het eerst opensloeg (iets met een boek en het maar één keer voor de eerste keer kunnen lezen) en het…

“Ik kon níet meer stoppen”, aldus mijn moeder na het lezen van Nachtblauw van Simone van der Vlugt. En dus móest ik het ook lezen. Weer mijn moeder. Nu schiet ik over het algemeen behoorlijk in de weerstand van aanprijzingen die beginnen met ‘Je moet…’, maar als het om boeken gaat (oké, en als mijn moeder het zegt) begint die weerstand toch langzaam een beetje in te kukelen. En dus las ik het. En ook ik kon niet meer stoppen. Dit gold ook voor “Rode sneeuw in december” en “Schaduwzuster” die ik daarna las. En dus ook voor “De kaasfabriek”.

Hoewel natuurlijk ieder boek een reis op zich is, zijn er van die reizen die je langer bijblijven, meer in je losmaken dan anderen. Een reis tijdens welke je al heimwee hebt naar de bestemming nog voordat je deze goed en wel hebt verlaten, een reis waarvan je aan jezelf zweert dat je die nog een keer gaat maken. Zo’n reis vind ik De bijenkoningin van schrijfster Cristina Caboni.