De Taalapotheek

Mijn meest gebruikte zoekopdracht van de afgelopen twee weken was ongetwijfeld: ‘boeken over eten, restaurants en/of koken’. Ik denk dat deze liefhebberij binnen boekenland is begonnen met het boek ‘Alles kookt over’ van @therealannawoltz. Ik was als kind groot fan van dit boek. Nog steeds overigens. Vier kinderen die noodgedwongen een restaurant beginnen om hun zomervakantie door te komen. De vriendin van hun moeder bij wie ze zouden logeren blijkt namelijk niet thuis te zijn en er moet toch brood op de plank en daarvoor geld in het laatje komen.

Ik moet zeggen dat ik in eerste instantie lichtelijk overprikkeld raakte van de eerste paar hoofdstukken van dit boek. Waar ik de afgelopen weken heel bewust Instagram van m’n telefoon heb gehaald en m’n algehele schermtijd drastisch probeer terug te dringen (lees: van mijn wereld een wat overzichtelijker coconnetje probeer te maken), brengt Amy Liptrot ‘de meeste avonden(…)scrollend door.’

Nooit eerder las ik een beeldverhaal van voor naar achter. Als in: helemaal. Laat staan drie delen.

Het groene exemplaar staat in de bieb waar ik werk en ik was er tientallen keren langs gelopen. Hoewel de titel mijn nieuwsgierigheid wekte, heeft het toch weken geduurd voordat ik ‘m pakte, las en het beeldverhaal mij voor zich won. Misschien toch omdat het dus een beeldverhaal betrof (en niet het mij o zo (te?) bekende verhaal in tekstvorm); dacht altijd dat dat niets voor mij was.

…heb ik er over gedaan om dit boek uit te lezen (wat vooral iets zegt over mijn slaapbehoefte van de afgelopen weken. Ik lees altijd voor ik ga slapen en kwam bij dit boek vaak niet verder dan, zeg, een vijftal pagina’s. En dat was dan een goede avond😂 Even voor de duidelijkheid: dat had dus echt nul komma nul te maken met het verhaal zelf. Dat nodigt juist uit om er onaangekondigd een dag of twee tussenuit te knijpen dan wel een paar avonden door te halen zodat je niet hoeft te stoppen met lezen.) en ik had er niet minder lang over willen doen.

Ik vond dit boek in het @arnhemsboekencafe en hoewel ik een boek van mezelf bij me had waarvan ik van plan was het daar te lezen, was er ineens een ander plan en las ik, tot ik weer wegging (en daarna), dit. Waarom? Ik merk dat ik dat maar lastig kan uitleggen. Want ja, het greep me, maar niet altijd omdat ik het herkenbaar vond. Van sommige passages vroeg ik me zelfs af hoe het mogelijk was dat zoiets op die manier in iemands hoofd verschijnt. En toch. Herkenning is blijkbaar geen vereiste voor iets om je te kunnen grijpen.

Laat ik maar direct eerlijk zijn: dit boek heb ik onzettend gejudged by its cover. Net als dat ik sowieso de fles wijn met het mooiste etiket kies wanneer ik tussen twee flessen moet kiezen, ben ik ook wanneer het op boeken aankomt erg ontvankelijk voor een mooi omslag. Die ontvankelijkheid verdubbelt overigens wanneer er veel roze te zien is. Dat dat het geval is bij dit omslag hoef ik je niet te vertellen (wat ik bij dezen toch heb gedaan. Soit.). ⠀⠀⠀⠀

Het is een verhaal over twee mensen. De ene keer gaat het wat meer over de een dan over de ander en andersom. Het is een liefdesverhaal en het is er geen, staat er voordat het verhaal begint. Ik wist niet dat dat kon. Dat iets wel en niet een liefdesverhaal tegelijk kan zijn. Nu weet ik het wel. Dat dat kan. Want dat is inderdaad precies wat dit verhaal is. Een liefdesverhaal. En toch ook niet.

Ik heb inmiddels een heel rijtje koesterboeken. Nu is ‘De boekenapotheek aan de Seine’ aan de beurt. Naast koesterboek inmiddels ook mijn bijbel. Een boek dat zeker vijf jaar ongelezen in mijn kast heeft gestaan en ik weet nu waarom. Het kan bijna geen toeval zijn dat ik nu, nu ik mijn eigen (Taal)apotheek heb, op de uitnodiging van dit boek ben ingegaan.